‘Om hulp vragen was de beste stap die ik kon zetten en daar ben ik nu nog elke dag blij om.’
Jannie (70) zocht hulp toen het water haar tot de lippen kwam. Jannie: “Uiteindelijk kwam ik er niet meer onderuit. Ik moest wel hulp gaan zoeken, want alleen kwam ik er niet meer uit. Mijn trots heeft me lang tegengehouden, maar mijn huurschuld liep op en er werd al gedreigd met een huisuitzetting. Ik woonde in een duur appartement, te duur voor mij. Ik heb het jarenlang kunnen uitzingen door een erfenis maar dat was op. Ik had alleen nog maar mijn AOW. Ik had dat in die tijd niet zo in de gaten, want het ging niet goed met mij. Ik was een beetje weggezakt, ik verwaarloosde mijzelf en mijn huis.
Kop in het zand
Later heeft mijn psycholoog gezegd dat ik waarschijnlijk in een depressie zat. Het kon me allemaal niet meer zo schelen wat er met mij en om me heen gebeurde. Zes jaar geleden heb ik een ernstige hersenvliesontsteking gehad waardoor ik 4 weken in coma heb gelegen. In totaal heb ik 4 maanden in het ziekenhuis doorgebracht met daarna nog een maand revalidatie. Ik kon niets meer. Ik heb weer helemaal opnieuw moeten leren praten, eten, lopen. Toen ik uit het ziekenhuis kwam vertelde mijn man dat hij niet meer met mij verder wilde. Hij is daarna direct vertrokken. Dit was voor mij totaal onverwachts, want in het ziekenhuis kwam hij trouw elke dag langs. Gek genoeg kon ik mij die eerste tijd best redden, maar na twee jaar ging het langzaam steeds slechter met mij. De contacten die ik had ging ik uit de weg door schaamte voor de rotzooi in mijn huis. Er kwam niemand meer. Ik gooide niets meer weg, vond het moeilijk afstand te doen van spullen. Op een gegeven moment ging mijn verhuurder steeds bellen waar de huur bleef. Ik verzon dan allerlei smoesjes maar dat gaat natuurlijk niet lang goed. Ik had eerder hulp moeten zoeken maar het ontbrak me aan moed en kracht. Ik stak liever mijn kop in het zand.
Van huisuitzetting naar oplossing
Toen ik echt mijn huis bijna werd uitgezet ben ik naar het gemeentehuis gegaan. Ik heb daar eerlijk mijn verhaal verteld. Ik ben meteen zo goed geholpen. Eerst werd ik doorverwezen naar een schuldhulpverlener en zij heeft gezorgd dat ik ook ondersteuning kreeg van een cliëntondersteuner van MEE. Lenie heeft geholpen met een aanvraag voor urgentie voor een betaalbare huurwoning. Want ik kon daar niet blijven. In de tussentijd kreeg ik woonkostentoeslag. Ook bemiddelde zij met mijn verhuurder zodat ik niet dakloos werd. Het is heel moeilijk om urgentie te krijgen, maar in mijn geval is het gelukt. Nu woon ik in een leuk en voor mij betaalbaar appartement. Lenie hielp mij met bijzondere bijstand aan te vragen voor mijn inrichting. Ook schreef ze fondsen aan om mijn verhuizing te bekostigen. Dat is allemaal gelukt en dat is gewoonweg fantastisch! Ik heb geen geldzorgen meer want maandelijks betaal ik nu mijn huurschuld af. Dat is een bedrag wat ik kan missen. Ik heb een huishoudelijke hulp met wie ik er samen voor zorg dat ik nu een opgeruimd huis heb en houd. Ook heb ik op aanraden van Lenie psychologische hulp gezocht. Ik voel mij nu veel beter en heb er weer plezier in om naar het dorp te gaan. Om hier en daar een praatje te maken. Ook lichamelijk ben ik er weer aardig bovenop gekomen. Ik loop nog wel wat moeizaam, maar de rollator laat ik nog zo lang mogelijk in de gang staan. Om hulp vragen was de beste stap die ik kon zetten en daar ben ik nu nog elke dag blij om.”
* Vanwege de privacy gebruiken we een andere naam.
Tekst: Janet Kenbeek
Foto: Shutterstock ter illustratie
