Samen een zo goed mogelijk plan maken voor het kind

In gesprek met Margreth Smits, trajectbegeleider Integrale Vroeghulp (IVH) bij MEE ZHN

Margreth Smits werkt al 17 jaar bij MEE Zuid-Holland Noord. Als klein meisje wist ze al dat ze met kinderen wilde werken. Een kwetsbare doelgroep, maar wel een waar ze veel voor kan betekenen. “Kinderen zijn nog volop in ontwikkeling. Ik wil ze daarin graag stimuleren en een stevige basis neerleggen voor de toekomst.”

Bij MEE kan iedereen van 0 tot 100 jaar met een beperking terecht voor ondersteuning. Als er jonge kinderen werden aangemeld, dacht Margreth altijd yes, die wil ik helpen! Ze werkt nu zo’n 17 jaar bij MEE. Ze begon als clientondersteuner, is daarna 7 jaar gezinscoach geweest en is sinds 2 jaar trajectbegeleider bij de Integrale Vroeghulp. “Kinderen worden bij ons aangemeld omdat ze zich anders ontwikkelen dan leeftijdsgenootjes. Ze kunnen bijvoorbeeld minder goed of niet praten, hebben moeite om contact te maken of vertonen probleemgedrag. Die kleintjes zijn zo kwetsbaar, maar zijn zich ook nog aan het ontwikkelen. Ik wil de kindjes en hun ouders daarin graag helpen en stimuleren en een stevige basis leggen voor de toekomst.”

Zorgen

Margreth vertelt over een van haar cliënten, een meisje van 2,5 jaar. “Ze kwam niet goed mee. Ze praatte niet veel, maakte weinig contact met andere kindjes, durfde alleen aan de hand van de juf mee naar buiten. Als je haar riep reageerde ze niet. Moeder maakte zich zorgen. Ik ben bij hen thuis op bezoek gegaan. Ondanks de taalbarrière – moeder is van Poolse afkomst en spreekt redelijk goed Nederlands, vader is Turks – hadden we een open en eerlijk gesprek. Ze wilden graag weten wat er met hun dochter aan de hand was, naar welke school ze kon en wilden hier graag hulp bij.”

Op 1 lijn

De casus werd besproken in het IVH team en daar kwam onder andere het advies uit om de ouders thuis te ondersteunen in de opvoeding. De ondersteuning was bijna geregeld toen vader belde dat hij er toch vanaf zag. De ouders zaten niet op 1 lijn, mogelijk vanwege hun verschillende afkomst. Hij vond dat ze het zonder hulp ook wel redden. Margreth: “Natuurlijk baalde ik daar van, want ik zag dat er wel hulp nodig was. Maar in dit werk moet je soms loslaten. Ik volgde het proces van de ouders. De leidsters van de peuterleerplek zijn met hen in gesprek gegaan en hebben uitgelegd wat ze zagen, dat hun dochter zich anders gedraagt, en dat meer onderzoek toch handig zou zijn. Uiteindelijk vonden beide ouders dit goed.”

Langzaamaan kreeg vader meer begrip dat er wat aan de hand was en ze stemden in met een keer per week ondersteuning bij hun thuis. Ondertussen was dit meisje ook aangemeld op verschillende plekken/groepen waar ze specialistische begeleiding kon krijgen. Sinds kort is ze gestart op een plek waar ze een paar keer per week 1 op 1 begeleiding krijgt en we kijken of en wanneer ze door kan stromen naar een groep.”

Het is zoals het is

Uiteraard wil Margreth zoveel mogelijk doen om de gezinnen te helpen. Maar als alle adviezen zijn opgevolgd, moet ze een casus afsluiten. “Soms heb ik daar wel moeite mee,” vertelt ze, “omdat bijvoorbeeld een kindje op een peuterleerplek moet stoppen maar nog op de wachtlijst staat voor het (specialistische) kinderdagcentrum (KDC). Die kinderen komen dan thuis te zitten. Soms is er ambulante begeleiding, iemand die ouders in de thuissituatie ondersteunt, maar lang niet altijd. Aangezien de wachtlijst voor een KDC soms wel 2 jaar is, kan ik het dossier niet zolang ‘open’ houden totdat een kindje geplaatst kan worden.”

“Voor de inzet van bepaalde hulp zijn we afhankelijk van anderen. Ik bespreek dit regelmatig met collega’s, we delen tips over hoe het misschien ook kan. Ik ben van nature heel bescheiden maar richting andere hulpverleners soms een beetje bijdehand, om te kijken of ik iets toch op een makkelijkere, snellere manier voor elkaar kan krijgen. Gewoon proberen en als het antwoord nee is, dan weet ik dat ook. Brutalen hebben de halve wereld zeggen ze weleens. En als iets echt niet lukt dan is het zoals het is. We moeten soms loslaten. We blijven wel monitoren of gebeurt wat we hebben afgesproken.”

Nog beter worden

“Door alle ontwikkelingen in de jeugdhulpverlening en steeds andere hulpvragen en situaties, leer ik elke dag weer bij. Dit daagt me uit om mijzelf te blijven ontwikkelen en nog beter in mijn werk worden”, aldus Margreth. “We hebben een stabiele basis, er zitten veel ervaren collega’s in mijn team waar ik nog steeds van leer. Het is belangrijk dat we als IVH-team kunnen blijven zorgen voor de Haagsche gezinnen die ons nodig hebben. Ik ben trots op ons team en op wat wij met elkaar neerzetten! Mijn werk is een leuke combi tussen op kantoor zitten, op huisbezoek gaan en contacten leggen met alle professionals om een gezin heen, zoals de peuterleerplek, school, logopediste. Het is heel belangrijk dat we goed blijven samenwerken, om tot een zo goed mogelijk plan te komen voor het kind.”

Tekst: Milou Oomens | Doelgroep in beeld