“Mijn collega’s werken hier al jaren, dat zegt wel iets over MEE!”

Emilie van den Broek startte drie jaar geleden bij MEE als jeugdhulpverlener in het Wijkteam in de gemeente Katwijk. Ze kwam op een regiobijeenkomst samen met andere professionals van MEE. “Het viel me die dag op dat de meeste werknemers hier al jaren werkten. Dat zegt wel iets over de werkgever, het werk en de mogelijkheden.” Toen ze een jaar geleden besloot om als onafhankelijk cliëntondersteuner bij MEE Zuid-Holland Noord aan de slag te gaan, werd ze niet teleurgesteld.

“Ik ben op best jonge leeftijd begonnen bij MEE Zuid-Holland Noord,” vindt de 29-jarige Emilie. “Het is prettig dat veel collega’s heel ervaren zijn en lange tijd bij MEE werken. Dat zie ik niet vaak bij andere organisaties. Iedereen doet er ook wel wat bij. Want ook al is werken met mensen heel divers, ook dat kan soms ‘gewoontjes’ worden. Er is ruimte om iets extra’s te doen als het moment daar is dat ik een extra uitdaging kan gebruiken. Dat maakt mijn baan bij MEE in mijn ogen toekomstbestendig.”

Eigenwijs

Een van Emilie’s eigenschappen is dat ze eigenwijs is. Iets wat ze overigens gemeen heeft met haar collega’s. “Als je bij een teamvergadering binnenloopt, tref je daar allemaal extreem eigenwijze mensen. Wij zijn ook vaak degenen die de eigenwijze vragen moeten durven stellen. Het is belangrijk om buiten de kaders te kijken, omdat de mensen die bij ons komen vaak al binnen de hulpverlening tegen een muur zijn aangelopen. Zij hebben iemand nodig die met hen naar de betrokken organisatie stapt en op zoek gaat naar mogelijkheden; jullie zeggen dat jullie het niet kunnen bieden, wat heb je nodig om het wel te kunnen? We zetten anderen aan tot nadenken en het vinden van creatieve oplossingen.”

“Soms lijkt het alsof er in een casus geen oplossing meer is, maar als je verder kijkt, is er eigenlijk altijd wel beweging in te krijgen.”

Luisteren en vragen stellen

Andere eigenschappen die nodig zijn in dit werk, zijn luisteren en de juiste vragen stellen. “Toen een jongen met een lichtverstandelijke beperking op zijn woonplek bij een instelling niet goed meer op zijn plek zat, waren de ouders zich al aan het voorbereiden op dat hij naar huis zou komen. Ik zag aan de spanning van zijn ouders dat dat niet haalbaar was”, vertelt Emilie. “Ze hadden er alles voor over om hun zoon te helpen maar cijferden zichzelf daarbij weg. Ik snap deze reactie.

Het lijkt me ontzettend moeilijk om je kind niet meer thuis te hebben, laat staan als het op de woonplek niet goed gaat. Maar als hun zoon weer thuis zou komen wonen, zou dat het hele gezin op z’n kop zetten. Ik vroeg: ‘Hoe zou een ochtend eruitzien als jullie zoon weer thuis woont?’ Ze kregen enorme stress bij het inbeelden hiervan en wisten niet goed waar ze moesten beginnen.”

“Samen zijn we dat proces van reflectie ingegaan, hebben teruggekeken op hoe het eerst was. Dat maakte de keuze voor deze ouders iets makkelijker. Ze hebben gekozen voor het welzijn van alle vier de gezinsleden. Ook dan ben je een goede ouder. Ik heb ze ondersteund, hun verdriet erkend. En ze laten inzien dat ze pas voor een ander kunnen zorgen, als ze zichzelf staande weten te houden. Door te luisteren en de juiste vragen te stellen.”

Steun bij collega’s

Emilie voelt zich gesteund door haar collega’s en het management. “Situaties zijn soms schrijnend, je ziet de noodzaak dat iemand hulp nodig heeft maar om wat voor reden dan ook (nog) niet krijgt. Aan de andere kant is er ook wanhoop bij organisaties die wel willen maar niet kunnen. Ik kan mijn collega’s altijd bellen om even te sparren, ook ’s avonds. Toen ik een tijd terug minder lekker in mijn vel zat, heb ik daar hele fijne gesprekken over gehad met mijn manager. Zij belde me ook af en toe op om te vragen hoe het ging. Dat heb ik als zeer betrokken en warm ervaren.”

Iets extra’s

“Ik vind het ondersteunen van mensen met een licht verstandelijke beperking (lvb) heel interessant”, zegt Emilie als ik vraag wat voor extra’s ze nog zou willen doen. “Met name de combinatie van een lvb met psychiatrie, daar zou ik nog meer over willen leren. En ook loverboy problematiek, want dat kom ik steeds vaker tegen. Hoe zorgen we dat de meiden dit kunnen signaleren en zich kunnen weren? Er is nog genoeg te leren.”

Vlak voor dit interview had Emilie een overleg met allemaal verschillende professionals, “van gedragswetenschapper en veiligheidsfunctionaris tot jurist. Organisaties werken graag samen met MEE, al die verschillende invalshoeken helpen mij ook om mijn blikveld te verruimen. Ik kan iedereen die zich oriënteert op een baan in de zorg aanraden om bij MEE aan de slag te gaan!”

Tekst: Milou Oomens | Doelgroep in beeld
Foto: Harm van den Broek | Hal158 Fotografie